เนื่องจากบริเวณด้านหน้าของตัวร้านเป็นถนนที่มีผู้คนสัญจรไปมาอยู่ตลอด ประกอบกับตัวอาคารเดิมนั้นเป็นกระจกที่ลากยาวตลอดแนวอาคาร เพื่อให้ลูกค้าที่แวะเวียนมาโฟกัสกับบรรยากาศภายในร้านมากกว่าความพลุกพล่านบริเวณภายนอก ผู้ออกแบบจึงดีไซน์ที่นั่งให้หันหน้าเข้าหาบริเวณส่วนของเคาน์เตอร์ชงกาแฟ

“เราจะออกแบบยังไงให้คนที่เข้ามารู้สึกไม่อึดอัด ทำให้รู้สึกเหมือนว่าทั้งสเปซเป็นของเขา พูดง่ายๆ ว่า ถ้ามาคนเดียวก็จะรู้สึกเหมือนว่า สเปซทั้งหมดเป็นของเขาเลย ไม่ใช่แค่เก้าอี้ตัวเดียว”

เราต้องการสร้าง vibe ที่ไม่อึดอัด ลดความเกร็ง รวมถึงเพิ่มโอกาสในการสร้างปฏิสัมพันธ์ต่อกันระหว่างบาริสต้าและลูกค้าที่แวะเวียนมา นอกจากพื้นที่นั่งจะหันหน้าเข้าหาบริเวณเคาน์เตอร์แล้ว จึงเป็นที่มาของการดีไซน์ที่นั่งของร้านให้เป็น ‘theatre’ ซึ่งเป็นพื้นที่นั่งลักษณะคล้าย stage ยกพื้นไล่ระดับ

ในวันที่ทางร้านต้องการจัดพื้นที่อีเวนท์หรือจัดแสดงงาน Exhibition บริเวณพื้นที่นั่งเหล่านี้ยังสามารถถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นพื้นที่รองรับกิจกรรมได้หลากหลาย โดยแอบแฝงไปด้วยฟังก์ชันที่ยืดหยุ่น สามารถเลื่อนเข้า-ออกได้ เกิดเป็นพื้นที่ที่คนสามารถนั่งได้ทั้งสองฝั่งหรือจัดเป็นเวทีบริเวณตรงกลางเพื่อรองรับการจัดอีเวนท์หรืองานนิทรรศการต่าง ๆ ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

“ลักษณะของโต๊ะที่ใช้จะเป็นการประกอบทั้งหมด สามารถแยกชิ้นส่วนได้ เปลี่ยนจากตัวเล็กให้เป็นตัวใหญ่หรือเปลี่ยนจากตัวใหญ่ให้เป็นตัวเล็กก็ได้ เพราะเราอยากให้มีความยืดหยุ่นในการใช้งาน และทุก ๆ โต๊ะเราจะมีจดหมาย เราอยากให้คนที่เขียนเล่าเรื่องราวที่อาจจะติดอยู่ในใจ หรือเป็นประสบการณ์ที่กำลังเจออยู่ หรือผ่านมาแล้ว อยากบอกเล่าใครสักคนหนึ่ง เหมือนเป็นยาระบายอย่างหนึ่ง”

ผนังคอนกรีตธรรมดา ๆ ถูกเปลี่ยนให้เกิดบางสิ่งที่ชวนมาให้สังเกต ด้วยการแอบแฝงดีเทลการตกแต่งโดยการซ่อนกระจกไว้ภายใน ซึ่งเป็นไอเดียที่มาจากการการสะท้อนถึงการมองเห็นตัวเอง

“ถ้าไม่สังเกตเราอาจจะเห็นอาคารแห่งนี้ เป็นแค่อาคารเก่าหลังหนึ่งที่เป็นปูนๆ ไปเลย แต่พอเจาะลึกเข้าไป มันจะมีดีเทลที่ซ่อนอยู่ ก่อนที่เราจะฉาบปูนลงไป มันจะมีกระจกสะท้อนเงาที่ซ่อนอยู่ภายในอีกชั้นหนึ่ง”